عنوان را سپردم به خیالم، گفت بنویس اوضاع خراب است. شما نخوانده بگیر رها جان!

مغز من دربرابر خیلی چیزها ناتوان است؛ مثلا نمی‎تواند خیال را کنار بگذارد. خیال به خودی خود بد نیست. مثلا چه ایرادی دارد بچه اژدهای خودم را داشته باشم؟ یا رفیق شفیقم بالش سخنگو باشد؟ مشکل از جایی شروع می‎شود که خیال احمقم به جاده خاکی می‎زند. غرق آینده‎ای می‎شود که هیچکس ازش باخبر نیست. صد سناریو می‎چیند و در تک تکش یادآور می‎شود تا به حال اوضاع خوب نشده و از این به بعد هم خوب نخواهد شد. فقط شاهد بدتر و بدتر شدن اوضاع خواهم بود و کاری نمی‎توانم بکنم.